اظهار شجاعتهای عمر در ایام صلح

حضرت علی (ع) فرمودند: بعضی از کسانی که تو و اصحابت -ای اشعث بن قیس- او را (عمر) فضیلت می دهید او فرار می کرد. نه تیری می انداخت و نه شمشیری و نه نیزه ای می زد. وقتی نوبت مرگ و درگیری می شد به گوشه ای پناه می برد و پنهان می شد و عذر می اورد و مانند گوسفند یک چشم خود را پنهان می کرد و در مقابل دست هیچ لمس کننده ای از خود دفاع نمی کرد

هر گاه با دشمن روبرو می شد فرار می کرد و از ترس و پستی پشت به دشمن می نمود و انگاه که وقت اسایش و تقسیم غنیمت بود سخن می راند همانطور که خداوند می فرماید (سوره احزاب.19.) (به زودی با زبانهای تیزی که از خیر بخل می ورزند با شما ملاقات می کنند)

او همیشه از پیامبر(ع)  برای گردن زدن مردی که ان حضرت قصد کشتن او را نداشت اجازه می خواست و ان حضرت به او اجازه نمی داد . روزی پیامبر(ع) به او نظر کرد در حالیکه اسلحه کامل  در غیر روز جنگ پوشیده بود انحضرت خندید و او را به کنیه خطاب کرد و فرمود (ای ابا فلان امروز روز توست)!!